Navertelling 1

30.05 De Coroniekjes zijn begraven. Er was een korte wake van vrienden, kennissen, familie, bekende en onbekende FB likes die elk een duim, hartje, traan of hommage brachten als blijk van (mede)leven met de hemelreiziger. Iemand stelde voor om ze te bundelen voor het nageslacht, ik fantaseerde eerder om ze in de grond te steken zodat het gefundenes fressen wordt voor toekomstige archeologen die het tijdsbeeld anno voorjaar 2020 willen uitklaren, gesteld dat alle harddiscs aan digitale informatie zouden crashen en verdwijnen, wat ik niet eens als onzinnig beschouw. In een niet zo ver verleden ben ik er in geslaagd honderden, zoniet duizenden foto’s te wissen. Met herinneringen wordt geschiedenis geschreven, en enkel geschreven teksten overleven, het gesproken woord vervaagt of leidt aan alzheimer, en in het digitale bestand geloof ik al helemaal niet. Alleen al daarvoor zou ik in het licht van de geschiedenis kiezen voor begraven. Of in bewaring geven bij het nageslacht. Ada oppert dat ik een verhalenboek moet schrijven over het praten met planten omdat ik beweer dat je met muziek of praten tegen planten betere oogsten haalt…maar dit terzijde. “Uit uw kot maar niet te zot” (Erika Vlieghe) 3.06 De nieuwe gedragscodes worden gelanceerd. Dit wordt een nieuw appel aan het begrip ‘burgerzin’ en dat is meteen het enige dat niet verandert in de nieuwe werkelijkheid. Onze verantwoordelijkheid is al 2,5 maand ruimschoots op proef gesteld, nu is het kwestie van niet de kantjes van de verruimde leefwereld er te gaan aflopen. Eén kanttekening terzijde: door massaal te gaan bewegen, wandelen, fietsen en in de natuur rondhangen, hebben blijkbaar velen het begrip “leave your footprints, not your litter” nog niet begrepen. Een nieuwe vorm van zwerfvuil duikt op: mondmaskers, en de stapels bier in blik is exponentieel toegenomen. Mensen blijven egocentrische wezens. Enkel bekommerd om het eigen lot. Eigenlijk kan de rest van de wereld ons weinig schelen, zolang het goed gaat in onze bubbel. En als er een steen des aanstoots wordt gevonden: des te beter, kunnen we lekker al onze frustraties daarop richten. “Onze gedachten zijn de kleuren waarmee we ons leven schilderen” (russisch spreekwoord) 10 06 Hot topic vandaag: het racisme. De moord op George Floyd is aanleiding voor een wereldwijde wake-up call tegen rassendiscriminatie. Toegegeven, het type huidskleur bepaalt nog altijd je slaagkansen op de maatschappelijke ladder. Een huis wordt nog altijd liever verhuurd aan Frans dan aan Ahmed. Er zijn oorlogen voor gevoerd, er worden mensen om vermoord, het extreme wij-zij gevoel. Suprematie. Nog zo’n lelijk woord. In wiens godsnaam of wie bepaalt de rangorde van het menselijk ras ? Heeft niet iedereen blauw, groen, bruine ogen, armen, benen, ledematen, om nog niet te spreken over gevoelens, gedachten, levensverwachting? Als lid van de Homo Sapiens tak van de evolutietheorie kan ik enkel voor respect pleiten: ieder is uniek op deze bol, het idee van wereldburgerschap heeft me al vaak gecharmeerd, alleen al door reizende mensen te ontmoeten die zo simpel gelijkaardig zijn aan je eigen leven. Gelijkwaardig. Al zijn de tegenstellingen van cultuur en leefomstandigheid nog zó verschillend. Het is doorheen de spiegel en je spiegelbeeld kijken dat je de andere werkelijkheid ontdekt en die is niet zwart/wit, die is levendig vol kleur.