Het jubileum van 60 als afsluiter van deze reeks Coroniekjes vraagt om een terugblik.
Wat voorafging… 18 maart: de dobbelstenen van het vijfregelspel “blijf in uw kot” zijn geworpen. De spelregels zijn simpel: handen wassen, niet aan je gezicht komen, afstand houden, niet essentiële verplaatsingen vermijden en niezen in je ellenboog. Valsspelen wordt bestraft met € 250. We doken massaal onder in bubbels en gebruikten een nieuwe woordenschat, veelal engels zoals flatten the curve en social distancing, of uitbreidingen van het woord corona. Corona was geen fletse pils meer, maar een onzichtbaar gif. We werden argwanend, want elke geliefde kon een nieuwe besmetter zijn. Knuffelen en kussen werd doodzonde en de medemens werd een echte Sartriaans l’enfer c’est les autres. De wereld kleurde Orwelliaans 1984 revisited waarin we als ratten in de val door de hoogste rechters van het land veroordeeld werden tot onmiddellijke opsluiting. In het geval van 65 plussers zonder verzachtende omstandigheden of hoger beroep. In het geval van ontslagen arbeiders en alle kunstenaars tot langzame verstikking. In onze begrenzing namen we een nieuw levensritme aan, kweekten smetvrees en vroegen ons ’s ochtends in de spiegel af hoe we er ’s avonds zouden uitzien. Moe van het piekeren, van eenzaamheid, van verveling of euforisch door hervonden genot van kleine geluksmomenten. Of dronken als excuus om te feesten of om te vergeten.
Wat volgde… 2 maanden later: de enkelband knelt, trekt striemen in het vel en leidt tot weerspannigheid. De politici die uitblinken in gebrek aan duidelijkheid doen ons een eigen invulling geven aan de begrippen verantwoordelijkheid en gezond verstand. Naargelang de inhoud van de hersenpan wordt burgerzin vertaald in het brede scala tussen puur altruïsme en extreem egoïsme. Maar wat vooral opvalt: mensen krijgen langere tenen, vonken van agressie wanneer de grens van de comfortzone geschonden wordt. Het besef groeit dat de exit ons naar een tsunami leidt die we hierna over ons gaan krijgen: economisch, sociaal, psychisch, fysisch, cultureel, religieus, politiek. Hoeveel generaties zullen de schuld mee afbetalen ?
Niettegenstaande… Alle doemdenken op een hoopje, ik blijf positief vooruitblikken. We hebben onszelf herontdekt, heruitgevonden, thuisgekomen, de energie geproefd van creatief denken en handelen, het goede in mezelf en de medemens omarmd. Ik lees met plezier wat stresscoach Luc Swinnen aanreikt in zijn nieuwste boek “Rust voor je brein”. Hij poneert dat je brein verschillende netwerken synchroniseert: het onlinebrein (aandachtsnetwerk) dat het hoofd vult met to-do lijstjes, werken, piekeren en actief bezig blijven; anderzijds het offlinebrein (rustnetwerk) dat creativiteit, empathie, veerkracht en rust kweekt. Het is een of-of verhaal: als het ene netwerk actief is, valt het andere netwerk uit. De laatste decennia lag de klemtoon te sterk bij het onlinenetwerk, met de burn-out epidemie tot gevolg. Om het offlinenetwerk in gang te brengen moet je leren te mijmeren. Swinnen geeft tips en tricks: tijdens het wandelen bijvoorbeeld worden nieuwe hersencellen aangemaakt, nieuwe ervaringen leiden naar nieuwe verbindingen, leidt naar nieuw inzicht.
Ik begin te begrijpen waarom het me de voorbije 2 maanden lukte zonder grote moeite dagelijks een Coroniekje te schrijven: het was een ritueel van neerzitten en het distillaat van bijeengesprokkelde gedachten neer te schrijven. Ik zat in mijn offlinebrein. Sedert de winkel weer open is, veranderde ook mijn mindset, het mijmeren dat plaatsmaakte voor actie. Ik sluit dus hierbij deze reeks schrijfsels. Misschien was ik in een ander leven schrijver geworden. Ik droom er nog af en toe van me voor een tijd af te zonderen in ‘a room with a view’ om dat onafgewerkte verhaal te vertellen. Zoals Jack Kerouac die zijn “Desolation Angels” in 66 dagen bijeen pende als brandwacht in een uitkijkpost hoog in de bergen van de North Cascade Range tegen de Canadese grens in Westelijk Washington State. Ik had het geluk er anno 1980 met Peter M.Prehn in de buurt rond te trekken en ik verzeker je: mijlenver kom je geen vorm van menselijke beschaving tegen, geen huis, geen asfalt, nada. Puur natuur, into the wild. Gelukkig zijn dromen vaak bedrog, ik ben gelukkig waar ik nu ben. Pinksteren, het feest van de heilige geest. Laat die mythe nu maar eens werkelijkheid worden en de vurige tongen over ons neerdalen.De politici in de eerste plaats, en voor ieder ander: Spread the good spirit !
“Laten we geen slagbomen zijn voor elkaar maar een hefboom”(Johan Terryn).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten